Grote foto, 93 kb Typische groei van het eikenhakhout, zoals het voorkomt in de Stompert. De oorspronkelijke eik werd om de tien tot vijftien jaar afgezaagd; de stomp liep opnieuw uit en de uitgelopen takken tonen zich nu alseigen stammen. De oorspronkelijke stomp is verteerd.
	Grote foto, 37 kb Hier zijn een grove den en een zomereik samen opgegroeid. De grove den is herkenbaar aan de rode bovenkant van de stammen. De eik groeit duidelijk aan de kant van het licht, dit is ook het behoud van de eik, want deze heeft voldoende licht nodig. De takken zijn in elkaar gegroeid, maar hebben ieder wel nog hun eigen sappenstroom.
	Grote foto, 69 kb Een vliegden is een grove den waarvan het zaad oorspronkelijk door de wind is aangevoerd. De den heeft oorspronkelijk in een open gebied gestaan en is door weer en wind zo gevormd. Dit in tegenstelling tot aangeplante grove dennen, die een veel rechtere stam hebben.
	Grote foto, 84 kb Judasoor is een paddestoel die vooral voorkomt op oude vlier, maar meestal in de duinstreken. Hier zie je een tak van vlier op de grond liggen, bedekt met een grote hoeveelheid Judasoor. De Latijnse naam is Hirneola auricula-judae.

Tekst en foto’s: Marleen Voorhorst

Het gebied is bereikbaar vanaf de Van Weerden Poelmanweg (de weg van Soesterberg naar Soest). Volg de bordjes naar recreatiegebied ‘de bergjes’. Vanaf dit weggetje is het gebied goed bereikbaar. Er zijn verschillende wandelroutes. Bij het informatiebord begint een route met witte paaltjes van circa 1 uur.

Geschiedenis
De Stompert, vroeger ook wel Soesterberg geheten, vormt een hoge top (70 m boven NAP) op een van oost naar west lopende heuvelkam van de Utrechtse Heuvelrug. De zandgronden in het gebied zijn door de gletsjers in de ijstijden opgestuwd tot grote hoogten. In1882 werd op de Stompert het ‘pompstation der waterleiding’ gebouwd met een waterreservoir op de top van de Stompert. In 1949 kwam het onder militair beheer. Het gebied, in eigendom van het Ministerie van Defensie, is vrij toegankelijk sinds 1992. Hetligt naast oefenterrein de Vlasakkers dat wel is afgesloten voor publiek.
Het karakter van het landschap bleef gelukkig grotendeels gespaard.

Algemeen
Dat het gebied is opgestuwd is te zien aan de vele steentjes in het zand. Op verschillende plekken kun je zien dat de grond is afgegraven om het grint te verzamelen. Behalve de heide die rond Soest een groot oppervlak bedekte, ontstond een laag bostype, het eiken-strubbenbos. Dit bos werd om de 10 tot 15 jaar afgezaagd. De stobben (of strubben) werden gespaard, zodat de bomen weer opnieuw konden uitlopen.

De natuur in het gebied
In dit strubbenbos komen behalve de bij ons veel voorkomende zomereik, ook de wintereik voor. Verder zie je veel berken en grove dennen, een enkele jeneverbes en een enkele beuk. De meeste bomen zijn aangeplant, maar je ziet ook nog de zogenaamde vliegdennen en af en toe een grillig gevormde eik.

In het gebied komen reeën, konijnen, vossen en veel andere dieren voor, zoals de zandhagedis en de hazelworm. Het is verder een typische broedplek van de fluiter. Andere vogels die hier voorkomen zijn boomleeuwerik, boomvalk, buizerd en havik en de vele kleine bosvogels waarvoor het een ideaal gebied is. In de zomer als de heide bloeit zie je verschillende vlinders en insecten rondzwermen op de veldjes. De nectar is dan voor menig insect een lekker maal.

De herfst stelt mooie kleuren tentoon in het gebied. De enkele Amerikaanse eik zal zijn blad prachtig laten kleuren en de paddestoelen zullen maar al te graag hun sporen verspreiden. Maar ook in de andere seizoenen zie je nog verschillende paddestoelen als je er goed op let.

Het is al met al een afwisselend gebied om er te wandelen. Met bos, heide, zand en natuurlijk de ‘bergjes’ in het landschap. Verder is het gebied rijk aan mossen op bodem en stammen. Een lust om zoveel verschillende soorten te ontdekken. Zeker de moeite van een bezoek waard.